عشق بیدار

آنجا که من از عشقی زمینی به آسمان ها رسیدم...

عشق بیدار

آنجا که من از عشقی زمینی به آسمان ها رسیدم...

شب آرزوها...

و اما...

امشب لیلة الرقائب است. "شب آرزوها"...

از پشت اینهمه فاصله... دست در دستان هم... عاشقانه خدا را خواهیم خواند و این آرزو را بر قلب های عاشقمان روان خواهیم ساخت که:

به عشق هم بمیریم...

 

 

 

پینوشت1: دیگه با همه ی وجود باورم شده که:

از اشک تا خنده مون راهی نیست... وقتی خدا با ماست...

 

پینوشت 2: هنوز نتونستم بفهمم که چرا هر وقت فقط به تو فکر میکنم، حتی اگه شاد باشم، اشکام میریزه!!!... بدجور خرابم کردی... 

با تو به خدا میرسم...

من از نگاه تو با تو عبور میکنم...

 

بار خدایا... چه حسی است که اینگونه مجنون وار میخواهمش؟!... شیدایم... شیدای شیدا... خورشید هر روزم از خیال چشمان او می آغازد و غروب هر روزم در به روی هم رفتن چشمان او غروب میکند...

چنان مرا به خود مشغول کرده است که از همه دنیا بریده ام... از همه ی دنیا و آنچه دنیائیست... خالص میخواهمش و ناب... ناب ناب... به سادگی موج کوچکی که از هجوم یک ماهی کوچک روی سطح آب یک حوض ایجاد شود... به همین ظرافت... به همین پاکی...

در عشق او بسان کسی میمانم که با عطشی وصف ناپذیر در کویری که از هر سو بنگری انتهائی نمی یابی، رها شده ام... چرخ میزنم و چرخ میزنم... آرام آرام از فریاد زدن نامش می آغازم... فریادهایم اوج میگیرد... رامین رامین... باز هم فریادهایم اوج میگیرد... خدا خدا... با اوست که به خدا میرسم... اوج لحظه هایم در لحظه هائی تجلی میابد که به او می اندیشم... و تنها خدا میتواند باور کند که من هر گاه با همه ی وجود به معشوقم می اندیشم، سیر هفت آسمان را میپیمایم!!! و خود را به خدا نزدیک میبینم...  تنها خدا میداند این عشق تا چه حد مرا به او میرساند... تنها خدا میداند آنچه عارفان سال ها طی میکنند تا به او برسند را من، تنها در یک لحظه اندیشیدن به معشوقم طی میکنم... و من... هر ثانیه به خدا میرسم...

دوستت دارم... دوستت دارم...   

                                                                                                                     12 تیر 86

 

 

پینوشت 1: حیف این دنیای آلوده ی مجازی که در آن نامی از عشق برم... دریغ که چاره نیست...

 

پینوشت 2: عجیب است که تنها تو میتوانی رامم کنی. تنها با یک نگاه محبت آمیز مرا از سرسختی صخره های عصبانیت به لطافت یک خواب کودکانه میرسانی!!! کاش تا همیشه به یاد داشته باشی بزرگترین و ساده ترین صلاحی که در مقابل نادانی های من داری تنها یک لبخند عاشقانه است. به همین سادگی!! و من چقدر بچه ام...!!!

 

پینوشت 3: حساس نباش، سخت نگیر!!!

معشوق من بیمار است...

معشوق من بیمار است...

به همین سادگی که شما میشنوید

و به همان سختی که من در خود می میمرم...

میخواهم دنیا نباشد!

میخواهم زمین به آسمان بپیچد و آسمان بر زمین مشت کوبد!!!

 

 

پینوشت1: یه بیماری ساده. اصلا یه سرماخوردگی معمولی. اما نمیدونم با این دلم چیکار کنم که... خدا میدونه چقدر اشک ریختم و به خدا التماس کردم. شاید باورش برات سخت باشه... اما دل من...

 

پینوشت 2: نمره ی 20 کلاسو نمیخوام! دیگه نمیخوام معدل الف باشم!! وقتی بخاطر این امتحانات آخرین نفری بودم که بهم خبر دادی حالت خوب نیست...

 

پینوشت3: امشب قراره باز دیوونه بشم!!!

بی تو هرگز...

بسم الله العشق

 

محبوب من مباد که باور کنی دمی نخواهمت!.. که حتی اندیشیدن به آن نیز کابوسی است دردناک و زجر آور... تو که در عبور از پیچ و خم حادثه های زندگیم حادثه انگیز ترین بودی، چگونه توانمت از یاد بَرم؟!

بهترین من... برایم آنچنان والائی که "از خود شرم دارم" اگر حتی سخن از رفتن گویم و قلب پاکت را بشکنم...

آبی من... "قربانی اشک هایت شوم". ببینم چشم هایت را... اشک از این چشمان آسمانی بگیر که بخاطر هر دانه ی این اشک های پاکت مرا عذابی است الهی...

شرقی ترین ستاره ی زندگیم... براستی باورت هست من... رازقی تو... دمی را دور از چشمانی که مردن در صحن نگاهش آرزویم است، گذران نمایم؟!!!... نه هرگز... این چشم ها... دستهای پاکت... چهره ی آرام و آسمانیت... همه و همه از آن "منند"... من... رازقی تو... سلمای تو... و برای من از جان ارزشمندتر...

بهارنارنجم؟ سرمایه ام از همه دنیائی... چگونه توانمت از یاد برم؟...

هرگز... حتی اگر زبانم سخن از رفتن گفت، مپذیر!!!... که این زبان، فرمانپذیر آن عقل کودکانه ی من است...

برایت هستم... برایم باش... بیش از پیش مرا دریاب...

                                                                                          

                                                                                                                                                            رازقی تو

1 تیر 86- ساعت حدود 23:30

                                                                      

 پینوشت 1: کنج اتاقتو خیلی دوست دارم چون...! اولین باری که بیام و اتاقتو ببینم، میشینم همون کنج اتاق سر میزارم به دیوار، اشک میریزم، عشقتو فریاد میزنم و از خدا میخوام لیاقت اشکاتو بهم بده...

 

پینوشت 2: التماس دعا...