دور از تو...

پتو را تا زیر چانه ام بالا کشید. آرام مرا بوسید و به طرف در رفت. از در که بیرون رفت و در را بست، به یکباره چیزی در درونم فروپاشید!

صدای گام هایش در پله ها کم و کم تر می شد. صدای طپش های قلب من بیشتر و بیشتر می شد. در حیاط که بسته شد، تمام ذرات وجودم گریستند...

فکر نمی کردم بعد از اینهمه مدت زندگی مشترک و هر لحظه با تو بودن، نتوانم فقط دو روز نبودنت را تحمل کنم. اینهمه دلبستگی باورم نیست. اینهمه بیتابی. از رفتنت 4 ساعت و 9 دقیقه گذشته است. فردا شب هم از این ماموریت دو روزه بازمیگردی. اما دل من کودک تر از این حرف هاست که بتوانی به او بفهمانی "فقط دو روز پیشت نیست"!

حالا پشت میز کارم نشسته ام و به تنها چیزی که فکر نمیکنم کار است! تصویر تو را روی دیوار روبروی اتاق ذهنم نصب کرده ام و چشم هایم فقط تو را می بینند و به دنبال فرصتی برای باریدن میگردند.

این چند روز فقط سفارش میکردی مواظب خودم باشم. به من رد شدن از پیچ خیابان روبروی محل کارم را یاد میدادی!! به من میگفتی سوار چجور تاکسی ای شوم!! و من که حواسم فقط به رفتن تو بود نه حرف های تو!

چقدر این ثانیه های بی تو دیر میگذرند... چقدر این خانه بی تو بی رنگ است... چقدر من... تو را... دوست دارم...

و تازه میفهمم تو اگر نباشی، جای من روی تخت خانه ی هیچکس نیست. روی تخت آن بیمارستان اعصابیست که دیروز برای عیادت خانم همسایه رفتیم...