عشق بیدار

آنجا که من از عشقی زمینی به آسمان ها رسیدم...

عشق بیدار

آنجا که من از عشقی زمینی به آسمان ها رسیدم...

عشق یعنی

عشق یعنی وقتی که دستت رو میگیرم

مطمئن باشم که از خوشی می میرم...

عشق یعنی وقتی که بیقرارت میشم

مطمئن باشم که تو می مونی پیشم...



دوباره فصل تازه ای به روی عاشقانگیمان گشوده شده است. یکی از آرزوهای من از آن روزهای نوجوانی و غلیان احساسات... و آرزوی مشترک روزهایی که دست هایم در دست گمشده ام گره خورد، محقق شد.

حس عجیبی دارم. حسی مثل اینکه رسالتم از زندگی را انجام داده ام! همیشه حس میکردم روزی می توانم با خیال راحت سر به بالین مرگ بگذارم که عشقم را جایی فریاد زده باشم که رسوایی اش، گوش مترسک ها را کر کند. و امروز آن روز فرا رسید.

از فردا مردم شهر کتابی را ورق خواهند زد... و خواهند خواند... که داریست برای رسوایی رازهای عشق من...


امروز 24 اسفند 93 کتاب شعرهایم منشر شد...


و... از همین تریبون قول میدهم کتاب بعدی، یک سال دیگر درست در چنین روزهایی منتشر شود.


|| با همه ی احترامی که برای خوانندگان این وبلاگ قائلم(حتی بیشتر از سایر وبلاگ ها وسایتم) لطفا اجازه دهید تا همیشه برایتان همین یاس رازقی بمانم. مرا نشناسید بهتر است! میخواهم در نگاهتان زیبا بمانم. لطفا نام کتابم را نپرسید.

دوباره دلتنگ

من دلتنگم! دلتنگ و بیتاب. هوای خانه، نفس ثانیه هایم را می گیرد. هوایی که تو از آن نفس نکشی تا مرز هشدار آلوده است! چشم هایم را از آینه پنهان میکنم. اشک ها از سد دستانم میگذرند. پنجره راز رسوایی دل را به گوش آسمان می رساند. آسمان می بارد...

هر تیک تاک ساعت خبر از دور و دورتر شدن تو می دهند و قلب من که در هر ثانیه می میرد و در ثانیه ی بعدی به امید بازگشت تو زنده می شود. افسوس که حقیقت جاده چیز دیگریست...

و تو _که مهربانی ات طاق آسمان را می شکافد و به دست های مهربان خدا می پیوندد_ نگرانی که مبادا چشم هایم خیس باشند... خبر نداری بهارنارنج من... این رازقی خسته هزاران بار در این ثانیه های دوری ات شکسته است...


_ وقتی برای این دلنوشته به دنبال یک عنوان می گشتم به این نتیجه رسیدم که "دلتنگ" پرتکرارترین عنوان در بین دل نوشته ها و شعرهای من است!


_ شاید تب و تاب این روزها که بگذرد خیلی ها صدایش را در میان هیاهوی روزهای جدید فراموش کنند. اما من هرگز فراموش نخواهم کرد صدای ماندگاری که شب های بسیاری همدم هق هق دلتنگی ها و بیتابی هایم بوده است. صدای "پاشایی" با خاطرات من عجیبن شده است. من هرگز خاطرات روزهای سخت دوری و دلدادگی ام را فراموش نخواهم کرد..



خدا هم جایزه می دهد!

خدا هم جایزه می دهد

وقتی عاشق باشی... 

وقتی...

وقتی به او تکیه کنی... حتی اگر آدم نباشی!


این روزها روزهای خوبیست. خوب و آبی. خدا پله های موفقیت را روبرویمان میگذارد و ما دست در دست هم پله ها را بالا می رویم. خوب می دانم تا آسمان راهی نیست. و ما روزی پرنده خواهیم شد تا آن ها که بال هایمان را شکستند بدانند بدون بال هم می توان پرواز کرد. کافیست خدا پرهای تو شود...


ماشین خاطره ها رو فروختیم! ماشینی که درست سه ماه بعد از عروسی و در شرایطی که هر لحظه منتظر بودند در خونشون رو بزنیم و بگیم ببخشید ما بدون شما نمی تونیم زندگی کنیم، لطفا به ما کمک کنید!؛ با شرایط سخت خریدیم. مدلش مورد علاقمون بود(206). اما سال تولیدش پایین بود. یادش بخیر چقدر باهاش خاطره خوب داریم. اولین شبی که خریدیمش رو یادمون نمیره. بعدها هم باهاش کلی سفر عاشقانه رفتیم. کلی روزهای قشنگ داشتیم. شبی که فروختیمش کلی اشک ریختم! دلم براش تنگ شده بود!

اما چند روز بعد یعنی هفته ی گذشته همون مدل تقریبا صفرش رو خریدیم.

الان مترسک ها دارن آتیش میگیرن که بعد از اجاره کردن یه خونه ی مناسب تو یه جای مناسب شهر حالا از کجا...؟! مشکل خودشونه! وقتی نمی تونن بفهمن حساب کتاب خدا با آدما فرق داره. وقتی نمی تونن بفهمن اگر اون روز برای غریبانه عاشقی کردنمون خوشحال بودند، یه روز باید برای شاهانه عاشقی کردنمون اشک بریزن!


بعد از قضیه ماشین یکی از مهمترین اتفاقات زندگی من پیش اومد. اتفاقی که شاید زیاد مهم نباشه اما برای زندگی حرفه ای من که سه ساله تحت تاثیر انزوایی که مترسک ها برام ایجاد کرده بودند، حتی برای خودم داشت کمرنگ میشد، نقطه ی عطف مهمیه. من بعد از سه سال انزوای شعری، تصمیم گرفتم قدری به احساسم احترام بذارم و برای اولین بار تو یه جشنواره شعر شرکت کردم. هدفم واقعا وارد شدن به دنیای هزاران شاعر حاذق تر از خودم بود. اما در اولین تجربه ی این سال های اخیر بازم خدا دستم رو گرفت و برگزیده شدم. تو یه جشنواره ی شعر ملی در سطح کشور برگزیده شدم.


درست در بحبوحه ی روزهای جشنواره که من درگیر برنامه های جشنواره بودم، درست نیم ساعت بعد از خرید ماشین جدید، کلاهبرداری که در لفاف ورشکستگی نزدیک یک سال بود مبلغی رو ازش طلبکار بودیم و کار به شکایت و چند جلسه دادگاه و اینا کشیده بود، بدون هیچ پیگیری خاصی، پول رو به حسابمون واریز کرد!

 

و درست بعد از اتمام این قضایا امروز متوجه شدم شرکتی که دو سال پیش میخواستیم ازشون یه خونه پیش خرید کنیم اما بعد از دو ماه رفتیم پولمون رو پس گرفتیم و قرارداد رو کنسل کردیم، یه جورایی کلاهبردار از آب دراومده و خیلی ها این وسط ضرر کردن. این یعنی خدا اون روز چقدر هوامون رو داشته که به دلمون انداخت از اون قرارداد منصرف بشیم


و حالا بعد از تمام این مسایل خبر اصلی اینکه تصمیمات و اتفاق جدیدی به همت بهارنارنجم در حال انجامه که ما رو به روزهای زیباتری خواهد رسوند...



+ میدونم دلخوشی های من که چند موردش رو گفتم ممکنه از نظر خیلی ها چیزهای کوچیک و معمولی باشن اما برای مایی که میدونیم پشت هر کدومش دنیایی از تلاش و غصه و حضور خدا نهفته است، اونقدر شیرینه که زندگیمون رو بهشت تر کرده...



+ امشب مترسک بهم زنگ زد و گفت میخواد بره کربلا. ازم حلالیت طلبید. من فقط سکوت کردم...

+ دنیای دو نفره ی ما هر روز اونقدر تازه تر و عاشقانه تر میشه که همش فکر میکنم خواب میبینم! زمان مقابلمان زانو میزند ولی طپش های قلب هامان بر تیک تاک ساعت پیشی گرفته اند...




بعدا نوشت: قربون خدا برم که با حال ترین برگ انتقام من از مترسک رو امشب رو کرد. اولش دلم براش سوخت. اما بعدش خدا رو شکر کردم که قدری زخمم رو تسکین داد. منتظر باش مترسک هنوز بازی روزگار ادامه داره... هنوز مونده تا...

ویژه ترین سالگرد تقدیر ما

19 آبان به یاد ماندنی ترین روز در تقدیر دخترک تنهاییست که دست در دست فرشتگان و با همراهی نور، با ترس و تردید پای در دریای مواج عشق نهاد...

آن روز جسارت یک احساس مرا پای مجمعی نشاند که 9 سال است سرمست از باده های نابش تصویر دلدادگی را روی پنجره های دنیایم نقش میزنم...

از آن روز بود که هر وقت پشت پنجره چشمانم باران می آمد، دسته دسته پروانه ها به خلوت اتاق آبی ام هجوم آوردند...

با بزرگترین سرمایه ی زندگی ام ریسک کردم و خوش شانس تر از هر برنده ای، قرعه ی بُرد دنیا از آن من شد. قرعه ای که هنوز بزرگترین برگ برنده ی من در بازی های ناجوانمردانه ی دنیاست. من پیروزم... تا وقتی نام مقدس تو روی برگ برنده ی من می درخشد...

و من دوباره باید اعتراف کنم نالایق تر از این بودم که خدا چنین تقدیری برایم رقم زد. خدایا شرمنده ام و شکر...



ای از عشق پاک من همیشه مست

من تو را آسان نیاوردم به دست

بارها این کودک احساس من             زیر باران های اشک من نشست

من تو را آسان نیاوردم به دست

در دل آتش نشستن کار آسانی نبود     راه را بر اشک بستن کار آسانی نبود

با غروری هم قد و بالای بام آسمان     بارها در خود شکستن کار آسانی نبود

بارها این دل به جرم عاشقی    زیر سنگینی بار غم شکست  

من تو را آسان نیاوردم به دست



یادآوری: 19 آبان 84  بیرجند = سالگرد آشناییمون.


دلتنگم...

آنقدر میخواهمت که راز تا این حد شوریدگی و دلبستگی را خود نیز نمی دانم... آنقدر میخواهمت که دنیا با تمام آدم هایش بدون تو برایم هیچ مفهوم و زیبایی ای ندارد. کنار تو آنقدر آرامم که انگار هرگز دنیا ناآرامی ای نداشته و نخواهد داشت. تو که باشی انگار همه ی دنیا از آن من است... حتی اگر من برای دنیا هیچ باشم...

امیدهای من... آرزوهای من... انگیزه های من... تنها با تو رنگ دارند. تنها با تو است که من شور زندگی دارم...

در سرم هوای فریاد است. بر سر بلندترین قله ی این شهر. در بین این آدم ها و این چشم ها، حرف هایی گلویم را میفشارد که آخر باید یک روز دیوانه تر از هر مجنونی آبرو را به باد بسپرم و جایی بالاتر از همه آدم ها آن ها را فریاد کنم... تا شاید نگاه متعجبشان را از من و عاشقانگی هایم بردارند... تا شاید باور کنند مرا... و تو را... که بیش از هر افسانه ای عاشق یکدیگریم...

امشب از آن شب هاست که نیستی و دلم می خواهد زمین و آسمان را بشکافم تا شاید محالی ممکن شود و شب را میان آغوش همیشه تبدار و مطمئن تو به صبح رسانم. اما دریغ که مجنونانه! و کودکانه! و احمقانه! همه ی تلاشم را به کار میگیرم و گویی اصلا نمی فهمم امشب تو در هوای آسمان شهر دیگری نفس میکشی...

امشب از آن شب هاییست که میخواهم قلم احساس را عریان کرده و بر تخت دفتر شعرهایم بنشانم که تا صبح رسوایی هم آغوشی اش با سطرهای خیس قلبم را مشق کند... تا بنویسد از تو... که چقدر دوستت دارم...


به زودی سایت رسمی ام افتتاح می شود. شاید دیگر اینجا ننویسم. هر چند اینجا را خیلی دوست دارم...

تولد مردادیِ مردادی ترین عشق دنیا

دیروز تولد عشق و امید زیبای زندگی زیباتر من بود. البته ما تو جاده برگشت از سفر بودیم و بخاطر طولانی بودن مسیرمون حدود 24 ساعت تو راه بودیم و تولد اصلی رو امروز میگیریم.

این پست رو فقط برای ثبت این روز زیبا گذاشتم وگرنه شعر و متن هامو تو وبلاگ رسمیم نوشتم.

از دیشب مرددم که بیام اینجا یه چیزی رو بگم یا نه؟!

مترسک ها دوباره آشوب به پا کردن. گرچه چندساعت نگذشته پشیمون شدن اما این بار میشکنم بال و پرشون رو! به حرمت اشکای قلب شکسته بهارنارنجم توی روز تولدنش قسم که این بار نمی بخشمشون!

فصل ستاره چینی من و تو

تکه هایم را جمع میکنم. پاره های حوصله ام را. از کوه "دانشگاه"، از کوه "سربازی"، از کوه "خواستگاری"، از کوه "جشن عقد"، از کوه "انتقالی"، از کوه "کار"، از کوه "خونه"، از کوه "حرف های اطرافیان" و سایر کوهستان های ناتمام 9 سالی که در این عشق بر ما گذشت.


میبخشم تمام مترسک ها را به خدا. فراموش میکنم دردها را. اشک ها را. سیاهی ها را.  به عشق سوگند که از همین امشب فراموش میکنم چه به روز من و تو آوردند تا شاید بتوانند دست های ما را از یکدیگر جدا کنند...

فراموش میکنم روزگار و سیلی های غمبارش را. فراموش میکنم شکستن هایم را. فراموش میکنم هر چه از جنس مترسک و کلاغ است... فراموش میکنم پاییز را.

تمــــــــــام



در اتاق روشنم را باز میکنم. پروانه های آبی اتاق روزهای دخترانگی ام سه سال است پشت در منتظرند. پروانه ها به خانه عشقمان هجوم می آورند. تمام خانه پر می شود از من و تو و پروانه. و دیگر هیچ. در را می بندم. برای همیشه می بندم. و دیگر اجازه نخواهم داد حتی خیال آرام یک سایه خاطر پاک بزم عشقمان را مکدر کند...


هنگام دردها گذشته است. نمیخواهم مرور تلخی ها آنقدر دنیایم را فراگیرند که حتی به قدر لحظه ای عطر عشق تو در لحظه هایم کمتر شود...

هنگام دردها گذشته است و اینک "زمانیست برای مستی اسب ها"... زمانیست برای هر لحظه دوباره عاشق شدن من و تو. من و تویی که دست در دست هم از کویرها و قیامت های زندگی گذشتیم برای یک لحظه با هم بودن. برای در آغوش کشیدن بی دغدغه ی یکدیگر. برای داشتن سقفی که فقط من و تو زیر سایه اش آرام گیریم. بهارنارنج من فراموش نکن دنیای من و تو با قوانین آدمک ها متفاوت است. دلخوشی من و تو از جنس دلخوشی آن ها نیست. حتی آوارگی هامان نیز با آنچه ان ها آوارگی مینامند متفاوت است. چه اهمیتی دارد اگر سقف روی سر من و تو سندی به نام من و تو ندارد؟! وقتی خدا دست های من و تو را در دست یکدیگر نهاده است چه اهمیتی دارد اگر حتی یک روز تنها سقفمان آسمان باشد؟ به آسمان نگاه کن مهربان من. هنوز پر از ستاره است. فصل ستاره چینی من و توست...

تو نباشی...

دنیا با تمام آدم هایش می چرخد... آدم های جدید... روزهای جدید... فرهنگ های جدید... عشق های جدید... هر روز در اطرافم سخن از عشقی جدید است و ماجرایی جدید. شاخک های حس و فکر من همیشه به سمت هر چیزی که بوی عشق بدهد میچرخند!!! آدم ها عاشق می شوند... دل میدهند... قلب هاشان را گرو میگذارند... ادعای جنون میکنند... اما... به کوه ها که میرسند با عبارات کوچک دنیای متمدنانه ی امروزی احمق خود با احمق ترین احترام موجود در دنیا همه چیز را تمام میکنند... بعد هم برای ترمیم دل شکسته ی خود میگویند: تنها یک عشق دیگر میتواند وخامت روحم را درمان کند...

حیف از عشق... که به این راحتی به هر حماقتی آلوده می شود...

روزها از پی هم میگذرند و چیزهایی بین آدم ها رنگ می بازند و دنیا خالی می شود از رنگین کمان هایی که هر روح و قلبی به آن نیاز دارد...روزها از پی هم میگذرد و...

اما آنچه همیشه زنده است و بیدار، عشق من و توست که در سخت ترین کوره ها آبدیده شد تا امروز الماسی باشد پر افتخار بر حلقه عشقمان. ماجرای جدایی هر عشقی را که میشنوم میبینم دلیل جدایی آن ها روزگاری برای من و تو نیز اتفاق افتاد. اما هرگز حتی لحظه ای ما را از هم دور نکرد. در حریم عاشقانه دنیای من و تو حتی یک بار صحبت از رفتن نشد...

و ای کاش اندیشه تهی آن هایی که چشم حسودشان به دنبال آرامش و زیبایی زندگی ماست می دانستند اینهمه زیبایی، آرامش و اتحاد امروز من و تو ساده به دست نیامده است. برای داشتن امروز زیبا، دیروز تلخی را با عشق پشت سر نهاده ایم... دیروز تلخی که مرور هر لحظه اش خود ما را به تعجب وا میدارد که چطور در آن سن و سال چنان مسایلی را تحمل نموده ایم...

و اما این روزها خیلی چیزها مرا بر آن میدارد که به تو افتخار کنم مرد مهربان من... براستی که در این زمانه چون تویی را داشتن مباهات بزرگیست. گرگ های دنیا را که میبینم افتخار میکنم که تکیه گاهم مردی چون توست. مردی که تنها دغدغه اش عشق است و بس. بزرگترین غصه هایش درد معشوقش است. مردی که احساس مسئولیت و مدیریت بحران بالایی دارد. مردی که بیشتر از معشوق سر به هوا و کودکش مراقب آرامش زندگی زیبایشان است. مردی که از خانه داری من زیاد خوشش نمی آید و هر چیزی که حس کند مرا به زنانگی و روزمرگی نزدیک میکند را از من میگیرد و همیشه تاکید میکند یک زن نمیخواهد، بلکه معشوقی میخواهد برای همیشه های عاشقانه زندگی اش.

دنیا می چرخد و همان ها که روزگاری با تمسخر به انتخاب من و عاشقانگی هایم می نگریستند و با نیش و کنایه هاشان دل مرا میرنجاندند حالا لب به اعتراف میگشایند که: "من همیشه گفتم زندگی شما از همون اول با عشق شروع شده و هنوزم هست. خوش به حالتون. کاش منم... . آقا رامین خیلی حواسش بهت هست و خیلی مَرده." (این دقیقا عین اس ام اسی بود که چند روز پیش برایم فرستاد)

یا آن دیگری که روزگاری مرا از ازدواج با بهارنارنجم به دلیل شرایط مالی اش منع میکرد دیروز پشت تلفن می دانید از چه صحبت میکرد؟! اینکه شرایط مالی من و بهارنارنجم خوب است و اینهمه پول را چه میکنیم؟! ( البته این حرف اوست و اینهمه پولی که از آن حرف میزند وجود ندارد اما  ما برای رفاه نسبی (و نه کامل) که امروز داریم رنج دوران برده ایم!)


حالا سال ها پس از آن روزهای تلخ و سخت عشق با فکری آزاد و روحی آرام کنار پنجره خانه عشقی که کیلومترها با زمین فاصله دارد می ایستم و به آدمک هایی نگاه میکنم که روزگاری دل بستن من به تو را اشتباه و عشقی کودکانه می دانستند...


|| دریا دل صبور زندگی من(پدرم) چند روز پیش سخت ترین لحظات زندگی اش را در تنهایی روحی و درد تجربه کرد. ضربه ای مهلک تر از تمام پدربودن هایش... سعی کردم مرحمی اندک باشم بر زخم عمیقش... گرچه هزار کیلومتر زمینی از قلب بزرگ و چشمان مهربانش دورم اما همه تلاشم را کردم تا کمکش کنم. میدانم قدری مسخره به نظر میرسد چون منی به چنان دریادلی کمک کند اما قدری موفق شدم. اما ناچار شدم گوشه ای از درد را برای همیشه در سینه ام پنهان کنم تا پدرم بیش از این نشکند... هر چند خوب می دانم زخم این خنجر تا همیشه در قلب پدرم باقی می ماند... لطفا بیشتر از خودم برای آرامش پدرم دعا کنید...

(ابهام زدایی: دوستای گلم قبلا هم گفتم از روی نوشته های من هیچ تصویرسازی واقعی از اطرافیان من انجام ندهید. من در نوشتن زمین را به آسمان میرسانم، در لباس دیگران میروم، گاهی از افکار، شخصیت میسازم. مثلا در مورد این پایان نوشته حدس زدم اولین فکر به سمت اختلافی بین پدر و مادرم می رود. لطفا اصلا چنین فکری نکنید. مادر من به قول بهارنارنجم زیباترین و زلال ترین زنی است که در زندگی ام دیده ام. خواهرم نیز با همسرش هیچ مشکلی ندارد).

|| من و مترسک... یک روز تمام کنار هم بودیم... از گرمای محبتش گرم شدم... انگار خدا دست در سینه اش فرو برده و سیاهی را از آن بیرون کشیده!... مترسک مثل همان روزها بود. همان روزها که به تازگی عروس قصه رامین شده بودم و مترسک ابراز خوشحالی میکرد و تبریک میگفت! از امروز دیگر به او مترسک نخواهم گفت...


شاید پایان تنفر!

قبل از اینکه بخوانیدم لطفا نگویید چند وقتیست اینجا را تبدیل به مترسک نوشت کرده ام! شاید در مورد عشقم بتوانم ننویسم. اما در مورد مترسک حتما باید بنویسم. ترجیح میدهم بیشتر از این در قلبم جایی برای فکر کردن به او نباشد. اما عشق را همیشه... هر لحظه میتوانم در قلبم نگه دارم...

و اما...:


امشب حال مترسک کمی شبیه به آن شبی بود که از بوسیدن ضریح آقای سرزمین "ما" برگشته بود. البته با شدت بیشتر! امشب حال مترسک به متهمی شبیه بود که جلوی متشکی عنه لب به اعتراف می گشاید(این روزها به لطف پلیس فتا با تمام اصطلاحات حقوقی آشنا شده ام! آقای فتا دست از سر ما بردار. ما هیچ فعالیت "غیر مجاز"ی نداشته ایم!)

دیروز مترسک تا یک قدمی مرگ رفت و خودش بهتر از هر کسی میداند از امروز زندگی جدیدی از خدا هدیه گرفته است!...

مترسک عزیزم! چرا؟ چرا فقط وقتی خدا را از نزدیک لمس میکنی، به یاد می آوری مرا ساده از دست دادی؟

امشب مترسک به بهارنارنجم گفته بود: اگر فلانی فلان کار را نکرده بود حالا من شرمنده تو نشده بودم و "..." ازم دور نشده بود... (منظورش از نقطه چین های داخل گیومه من بودم!)

بیان چنین اعترافی از زبان مترسک یعنی یک اتفاق بزرگ! مترسک موجود باهوشیست. امکان ندارد به هر دلیلی احساساتی شود و در چنین حالتی غیرعمد چیزی را لو بدهد!

چند ساعت بعد با نهایت احساس از شرمندگی اش بخاطر یک موضوع کم اهمیت در مورد بی احترامی فردی از نزدیکانش به مرد اول زندگی من (پدرم) حرف زد. با تاکید زیاد. چند دقیقه بعد هم پشت تلفن به یکی از نزدیکانش همین جملات را تاکید کرد و گفت تلافی بی احترامی که فلانی به پدر ...خانوم کرده رو سرشون در میارم!

عینک بدبینی که همیشه به محض دیدن مترسک به چشمانم میزنم را دقیق تر روی چشم افکارم تنظیم کردم تا دقیق همه چیز را تحلیل کنم. برای اولین بار نتوانستم هیچ نقشه ای در رفتارهای امشب مترسک پیدا کنم! دوباره ساده شدم. دوباره کودک شدم. آرام آرام و محتاط سعی کردم به قلبش نزدیک شوم. نزدیک شدم و از گرمای قلبش گرم شدم. اما برای یک لحظه چیزی مانعم شد و اجازه نداد قلبم نزدیک تر شود. مبادا دگر روزی دوباره... بشکنم.

با چشم هایی خیس و قلبی تشنه عینک غریبی کردن هایم را به چشم زدم و به عقب برگشتم. اما اعتراف میکنم حس کردم مترسک را ... دوست... دارم...

شاید هم از این به بعد فقط دلــ  گیــ  رم...


|| این روزها زیاد رو براه نیستم. آرامش قدری از فضای خانه مان دور شده است. اتفاقات مشکوکی حوالی ما اتفاق می افتد. فردی که سعی میکند آدرس خانه عشق را بیابد و البته که بهارنارنجم را هدف گرفته است. / پلیس فتا که از رامینم تلفنی دعوت میکند برای چند سوال مراجعه کند! بهارنارنج من نه سیاسی است و نه فعالیت غیر مجاز و نه کلاه کسی را به طوفان سپرده است! / مترسک که دیروز تا یک قدمی مرگ رفت / رامینم که دو هفته است به سنگ کلیه مبتلا شده و درد زیادی بر شانه های صبور تنش تحمل میکند. همزمان سرماخورده و...

به قول رامین باید بشینیم ببینیم کجا دل کسی رو شکستیم یا لقمه مشکوکی به زندگیمون وارد شده یا خدا ... رو... رنجوندیم... البته احتمال این آخری خیلی زیاده. چون من که آدم نیستم!

یکی این گوشه تنها میمیرد امشب...

این سینه اقیانوس آشوبه... 

...

دلم برای پدرم پر میکشد. مثل کودکی هایم دلم بهانه اش را میگیرد و از اعماق جان خسته ام میان دریا دریا اشک صدایش میکنم ولی میدانم صدایم را نمیشنود... نامش را در گوگل سرچ میکنم و تصویرش را که میبینم میان لبخندش میمیرم... حسودیم میشود. حسودی ام میشود حتی به آن ها که چهره جدی اش را میبینند ولی من حتی نمیتوانم پلک زدنش را ببینم...

دلم برای دریا دل صبور زندگی ام تنگ شده. خیلی تنگ...خیلی تنگ...

...