هر چی فکر می کنم میبینم با وجود این همه فاصله ی زمینی که بین ما هست، نمیتونم احساس و شور دورنی و واقعیمو به عشقم ابراز کنم... واقعا راهی نیست برای...
اما ضمن نثار عاشقانه ترین تبریکاتم، شعر زیر رو با تمام وجود تقدیم می کنم به اونکه همه چیز رو به اون مدیونم. حتی عشق پاکی که بینمون جاری هست...
در میان من و تو فاصله هاست
گاه می اندیشم
می توانی تو به لبخندی این فاصله را برداری
تو توانائی بخشش داری
دست های تو توانائی آن را دارند
که مرا زندگانی بخشند
تو به من میبخشی
شور عشق و مستی
و تو چون مصرع شعری زیبا
سطر برجسته ای از زندگی من هستی...
عاشقانه میخواهمت...