مرور زیبائی ها...

                         

غروب 18 آبان ماه 1384

یک غروب دلگیر پائیزی و دو دل غریب... یک غربت و دو دل... یک لحظه و دو سرنوشت...

غروب 18 آبان ماه 1385

دو مسافر و یک سفر... دو دل و یک عشق... دو جفت چشم و یک نگاه... دو پرنده و یک پرواز...

بهترین چیز رسیدن به نگاهیست که از حادثه ی عشق تر است...

صدای شکستن فاصله ها

ناباوری... بی قراری... نگاه... اشک... عطر رازقی... هوای آزادی... بوی عشق... تنفس صبح...

دیوانگی فاصله ها

دیداری که در حرارت، طپش، بیقراری و پاکی برگ دیگری بر دفتر عشق نهاد...

باز هم فاصله ها

اشک... نگاه... درماندگی... هق هق... عشق... بیقراری... درد...درد... درد

"رامین" من دوستت دارم

دیدار عشق...

که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل ها...

دو روز دیگه یه انتظار طولانی تموم میشه... اینکه 5 ماه عشقت رو نبینی کار آسونی نیست... تو این مدت طولانی دوری خیلی چیزها در مورد عشقمون بهمون ثابت شد... مشکلات خیلی زیاد و نفس گیر بود اما تا زمانی که "ما" هستیم هیچ مشکلی نمی تونه یه عشق واقعی رو از هم بپاشه...

این روزا شهری که اونجا دانشگاه میرفتم و همیشه تلخ ترین خاطره هام رو از اونجا داشتم شده شهر خاطره های قشنگ من!...

آشنائیمون از اون شهر و اون دانشگاه شروع شد... توی روزهای تنهاییم شد سنگ صبور و همدردم... بین شعرهام مورد علاقه ترین غزلم رو اولین بار تو اون غربت و غروب دلگیر برای اون خوندم... وقتی شب عید اشک ریختم و از خدا خواستم تو این سال گمشدم رو بهم بده فکرش رو هم نمیکردم که مسافر من خیلی وقته از راه رسیده... کاش زودتر پیداش کرده بودم... اون موقع حتی فکر هم نمیکردم که یه عشق آسمونی داره پا میگیره... الان که فکر می کنم میبینم دست تقدیر چه زیبا همه ی خاطره های خاص اون روزهام رو به اون ختم میکرد...

از اینکه امروز تو رو دارم افتخار می کنم بهار نارنج من... بارالها شکر...

 از بعد عشقمون دو بار همدیگه رو دیدیم و هر دو بار اونجا بوده ... و پس فردا دیدار سوممون اتفاق میفته...

پس فردا بهار نارنجم رو بعد 5 ماه میبینم...

آه... چه شب هایی که از دلتنگی ، نگرانی و بی قراریش اشک ریختم...

بی صدا به پات شکستم                دل به چشمای تو بستم...

این روزها به یاد بهارنارنجم زیاد زمزمه میکنم...

برنده مائیم!!!

                                                        

دستان عاشقم را بر چشمانت میگذارم و اجازه نمی دهم چشمانت بارانی شوند... شانه های خسته ام را تکیه گاه غصه هایت می کنم و اجازه نمی دهم دستان بی انصاف روزگار قلب عاشقت را بیازارند. قلب پاکت گوی زندگی من است... آرام و آهسته میبوسمت تا خیسی چشمانم به تو تلنگر زنند که چقدر "دوستت دارم" بهار نارنج من... تا ابد برایت خواهم ماند... رازقی تو.

دل من یه دنیا درده

        دل تو یه دنیا امید

             تو بیا و مرهمم باش

                  توی سرما مثل خورشید

اگه تلخیم،اگه شیرین

        اگه خندون،اگه غمگین

                  اگه یه ماهی تنها

                         تو حبابیم، تو بلورا

              پا رو غصه ها میذاریم

              واسه بودن همو داریم

دل من دریای عشقه

      دل تو یه دریای دیگه

             دریا ها رو پشت سر میذاریم

                    تا ببینیم که عشق چی میگه

پینوشت: بازی تقدیر ما رو از هم دورتر کرد، غافل از اینکه بازی عشق قلب هامون رو به هم نزدیکتر کرد...

             برنده ی بازی قلب های عاشق ماست...!