دلتنگ و درمانده...

و قطره اشک هایی که بارید و دلی که نالید و نگاهی که در ناامیدی به روی هم بسته شد...

و قلبی که طپید و در سکوت دیوارها فریاد برآورد: "دلتنگم..."

و این درمانده ترین لحظه های زندگی من است...

دلتنگ میشوم... قلبم به درد می آید... بغض هایم بهانه میگیرند و اشک هایم را فدا می کنند... طپش های قلبم را نمی توانم مهار کنم... در سکوت و تنهایی خود به یادش، ذره ذره آب میشوم ... بی صدا میشکنم...

تنهایی و بی قراری ام را با تصور آغوش گرمش پر می کنم... گونه های خیسم را بر گونه هایش می کشم... دستانش را محکم در دست میگیرم... مبادا از من جدا شود... برایش از غصه ی دوری و دلتنگی اش می گویم... و او با آن نگاه گیرایش عاشقانه در چشمانم مینگرد... ذوب می شوم... در نگاهش میمیرم... میمیرم... بیقرار میشوم... دلم برای بوسیدن چشمانش پر میکشد.... برای لحظه ای به یاد می آورم که پیشم نیست... لحظه ای غرق فکر می شوم... با دلتنگی اش چه کنم؟ جانمازش را به یاد می آورم... جانمازی که چنان عجیب بوی او را می دهد که با وجود آنکه روزهاست پیش من است، انگار هر روز بر آن نماز می خواند... آن را بر صورتم می نهم... بو می کنم... بو می کنم و دلم را دیوانه می کنم... به اوج میرسم و اشک هایم جاری میشود... چشمانم را باز می کنم و جانماز را از صورتم برمیدارم... آیا میرسد روزی که از جای جای زندگی ام بوی او را حس کنم؟... اشک ها امانم نمی دهند... و بیچاره دلم که میترسد دیوانه شده باشد!... با خیال بچه گانه ای فوری جانماز را تا میزنم. نکند بویش تمام شود. این همه آن را می بویم، نکند بوی مرا بگیرد و دیگر بوی دلدارم را ندهد... و باز هم قلبم کودکانه بهانه میگیرد... "من بهارنارنجم را می خواهم"... و اشک هایی که نشان از بزرگ شدنم دارد... نشان از عاشق شدنم... و کسی که انگار به کودک قلبم قول دیدار می دهد...

تار و پود وجودم در هم کشیده میشود و قلب بیچاره ام تسلیم فاصله ها میشود...

و باز هم درماندگی و من که مظلومانه زانوانم را در شکم جمع می کنم . با هر دست بازوی دست دیگر را محکم میگیرم. سر در در گریبان فرو می کنم و چشمانم را بر هم مینهم تا بلکه خواب قلب پر طپشم را آرام کند...

الهی عجیب دلتنگم... دریاب...