یکسال پیش اینجا هم عشقت را فریاد زدم...

بسم الله العشق

میدونی که مال توئه... میدونی دستاش فقط تو دستای توئه... میدونی اونم دوسِت داره... میدونی شاید حتی حاضر باشه برات بمیره...

اما...

بازم یه حس غریب و بعض آلودی همیشه گوشه ی دلت هست...یه حس لطیف از دوست داشتنش که نمیدونی چیه... یه حسی مثل اینکه بخوای غریبانه پروانه ی شمع حضورش باشی و براش جون بدی... یا از بالای یه بلندی خودتو پرت کنی جلوی پاش...!!!!

حس میکنی همینم برات لذت بخشه...

میدونم مال منه. روح و جسمش مال خودمه. اما... بجائی رسیدم که “دوست دارم” براش بمیرم!

همینجوری... بی بهونه... شاید دیوونش شدم!!!

...

خوب یادمه اون روزا از عشقمون زمان زیادی نمیگذشت که تصمیم گرفتم عاشقانه هام رو "در یه قالبی غیر اونچه همیشه بهش ابراز میکردم" به رامینم تقدیم کنم و چند ماه بعد به عنوان هدیه ای در روز تولدش هدیه کنم. و تو همچین روزی بود که اینجا نوشتن رو آغاز کردم...

 این روزها همه چی تغییر کرده... همه چیز اوج گرفته... خیلی بیشتر از اون روزا عاشقیم... و مهمتر اینه که همه چی هنوز به همون تازگی و به همون شوره ...

تو همین آدرس از "عاشقانه های دختری از مشرق آرزوها" شروع کردم و "به عشق بیدار" رسیدم...

 وقتی به روزهای اول عشقمون فکر میکنم خدا رو به خاطر لطفی که بهم کرد شکر میکنم...

چه چیز زیباتر از آنکه آنی از آن تو شود که از آن توست...؟

فکر که میکنم به این میرسم که غیر تو هیچ کس نمیتواند گمشده ی من باشد... لیاقت قلب بزرگت را بدست خواهم آورد مهربانم...!!!

دوستت دارم