باز هم عشق...

                                         

نیمه شبی غریب. چون تمام نیمه شبان خیس این چند سال. منتها با این تفاوت که این بار نام پاک تو به عنوان... بسم الله: همسر... در کنار نام من است... 

و این یعنی رهایی عشق... یعنی پرتاب روح در دریای دل... یعنی پرزدن تا خدا... به ماه چشم می دوزم... شب ، ستاره چینی من و تو را می طلبد... بودنت را با همه ی وجود آرزو می کنم... حتی اگر به قدر یک در آغوش گرفتن باشد حتی اگر به قدر یک لحظه باشد... به ماه چشم می دوزم و آرام زمزمه می کنم: "دوستت دارم"... اشک هایم می ریزند... احساس می کنم پا بر زمین نیستم. انگار هنوز متولد نشده ام. انگار دوری ای نیست. دلتنگی ای نیست. تو در منی و من... بسم الله: عاشقم... 

... گوشی را بر می دارم ... صدای ممتد بوق... صدایش که از ان سمت جاده می آید... با شیدایی عجیبی اشک هایم می ریزد. اشک هایم را پنهان می کنم. در حرف ها و خنده هایش هزاران بار می میرم و متولد می شوم. چقدر دلم می خواهد نوازشش کنم... بغض صدایم را می فهمد. خوب می توانم تصور کنم چگونه غرق چشم هایم می شود... آرام زمزمه می کند: بمیرم الهی... انگار کسی قلبم را بفشارد نفس هایم به شماره می افتند: خدا نکنه... بی تو می میرم... 

پینوشت: دارم فکر می کنم باید یه تغییرات اساسی در وبلاگ بدم. به زودی منتظر تصمیمات جدید باشید!!