و خدایی که در این نزدیکیست...

چقدر تنها و غریبم... چقدر دلتنگ می شوم و چقدر بی قرار... این روزها دیگر گریه و بیقراری نیز برایم کم رنگ شده است و این از آن روست که با تمام وجود درک کرده ام این اشک ها حتی آرامم هم نمی کند... راهی نیست... این فاصله ها سخت پاهایم را بسته اند. بسان اسیری می مانم که در میان زنجیرها دست و پا می زند اما خودش هم خوب می داند چاره ای جز صبوری نیست و در آن لحظه نمی تواند کاری انجام دهد... 

                               

بلافاصله پس از آپدیت پست قبلی با شوق و عجله از محل کار به خانه رفتم. چمدانم را بستم و راهی سفر برای دیدار محبوبم شدم... چهار روز سرشار از شور و نشاط و عشق در کنار یکدیگر داشتیم... در کنار هم بودنی چون همیشه پُر از موفقیت های بیادماندنی و دستاوردهای مهم!... و باز هم بیش از پیش از داشتن چنین معشوقی به خود بالیدم که شرح آن بماند... 

... 

اما این چهار روز با سرعتی فراتر! از برق و باد گذشت و وقتی به شهر خودم بازگشتم زمانیکه زنگ خانه را می زدم با خودم فکر می کردم: دوباره هزار کیلومتر از او دور شدم...

... برای صبوریم دعا کنید... می دانم همه قلب های پاک و عاشقی دارید و نیز فهم بالایی...

پینوشت:

1-   ایمیل عزیزی تلنگری به من زد! فرموده بود از تجربیاتمان برای راهنمایی آنان که در شرایط ما یا قبل تر از ما هستند در وبلاگ بگویم. قبلا در ایمیل با خیلی از دوستان همراه بوده ام اما در وبلاگ... راستش را بخواهید دقیقا نمی دانم مثلا چه بگویم؟!! نکات بسیاری هست که شاید بتوان از آن کتاب هم نوشت! سعی می کنم از پست های بعد بخشی را به تجربه هایمان اختصاص دهم. از شما هم می خواهم همراهیم کنید و بگویید از چه مواردی برایتان بگویم؟

2-   چقدر این روزها همه جا صحبت از ازدواج است. از صمیم قلب برای همه ی آن ها خوشبختی آرزو می کنم و باز غریبانه از خدای زیبایمان می خواهم عمر فاصله های ما را نیز کوتاه کند...