دوباره دوری و...

شب از نیمه گذشته است و خواب را به چشمانم راه نمی دهم! فردا همان بازی قدیمی روزگارم مرا ناچار به سفری دوباره و دوری از معشوقم می کند... خواب را به چشمانم راه نمی دهم... مباد ثانیه هایی کمتر او را ببینم... حس غریبی سراسر وجودم را فرا گرفته است...

من... دور از او... می میرم... می میرم...

فردا شب چنین لحظاتی باز تنها و غریب خیره به غروب جاده خواهم بود و چشم هایم خیس و دوباره تکرار همان دردها که خوب می دانم خوب می دانید!...

پینوشت:

فردا شب بلیط دارم و باز از پیش رامینم می رم... آه... اعصابم خیلی خورده... حوصله ی هیچی حتی خواب ندارم... چی بگم؟...