تشنه ام...

دوباره همان حس غریب شیدایی که اشک را در چشمانم می نشاند فضای لحظه هایم را پر کرده است و من باز بی اختیار سر به سجده می گذارم...

باورش سخت است اما ممکن است... من و تو نیز روزگاری به وصال دمادم خواهیم رسید... روزهایی خواهد رسید که هر ساعت دست های یکدیگر را بفشاریم... روزمان را با بوسه آغاز کنیم و با بوسه پایان دهیم... روزگاری خواهد رسید که من و تو زیر یک سقف همه چیز را با یکدیگر تجربه کنیم... رزوهایی که لحظه به لحظه چشم در چشم یکدیگر عشق را با همه وجود حس کنیم... روزی خواهد رسید که از درخت استوار و همیشه سبز من و تو نیز میوه ی کوچکی بروید...

آری روزهای من هم خواهد رسید... روزهایی که با دیدن دستان دخترکی در دستان همسرش حسرت نخورم... شب هایی که احساس بی پناهی نکنم و امن ترین جای دنیا مامنم باشد... روزهایی که پرحسرت پی بهانه نباشم... روزهایی که تنها در خیابان ها قدم نزنم...

روزهایی که کسی مدام نام مرا عاشقانه صدا کند و من بیقرار پی صدایش سر برگردانم...  

پر از حسرتم... اما سرشار از شور عشق... این روزها مدام به این فکر می کنم که عجیب حقیقتی است اینکه می گویند: وصال عشقی که با سختی توام باشد زیبایی های فراوان دارد... حالا می فهمم چرا من و بهارنارنجم از جزجز لحظه هامان... حتی لحظه های دوری... لذت می بریم... کوچکترین شادی در چشم دیگران ، بزرگترین لذت ها را برای ما دارد... و این پاداش صبریست که برای همه ی آن سال های سخت داشتیم... پس باز هم صبوری خواهیم کرد تا... 

پینوشت: ۷۲ ساعت دیگر...