تشدید فاصله ها!!!...

در قاب دلتنگی های غریبم خاطره ها را مرور میکنم... از آن روزهای ساده و پاک گرفته تا امروز که بسم الله: همسر یکدیگریم... آن روزها که حقیقتا با دست خالی اما قلب هایی محکم و عاشق به یکدیگر دل بستیم... آن روزها که حقیقتا میان مجموعه ای از محال ها گرفتار شدیم و در دایره ی عاشقانگیمان از همه "غیرممکن" را شنیدیم... هنوز هم میان تحلیل های ذهنم حیرانم که چه نیرویی ما را کنار هم حفظ کرد تا به امروزی رسیدیم که زمین و زمان حق ندارند روی مال هم بودنمان انگشت گذارند... بهارنارنجم هر که نداند تو خوب میدانی آدمک ها چه دردهایی بر دل هامان نشاندند... و براستی عشق من... اگر همراهی و هواداری تو نبود پیش تر از این ها خود را در گورستان سنت زدگی ها مدفون کرده بودم... گرچه هنوز مسافر همان جاده ایم... گرچه هنوز دوریم و حسرت فشردن دست یکدیگر آرزوییست بزرگ... و گرچه هنوز تاوصال دمادم موانع بسیاری هست... اما دلخوش به آنم که درشهر این نامردمان دیگر هیچ قانونی نمیتواند من و تو را از هم بگیرد... حتی مرگ! که اگر تو نباشی یقین داشته باش من نیز ثانیه ای بعد نخواهم بود...

بهارنارنجم گرچه مشکلات هنوز هستند اما آرامم و امیدوار و پرشور و این را مدیون عشق ، فداکاری ، تلاش ، ذکاوت و تدبیر تو هستم همسرم...

این روزها که تلاش برای زندگی مشترکمان کمی فاصله زمینی ات از من را بیشتر کرده میخواهم بدانی هر جای دنیا باشی با عشق انتظارت را میکشم و هروقت اراده کنی تمام این موفقیت های اجتماعی و حتی کارم را باتمام موفقیت ها و مسیولیت هایم فقط بخاطر تو رها میکنم و در کنارتو آرام میگیرم... 

+دست تقدیر دوباره فصل دیگری برایمان رقم زد. فصلی که شروعش را خدا در اوجی از غربت به ما هدیه کرد . باور کنید این روزها در تشخیص خوب و بد همه حوادث درمانده ام! اتفاق خوبی افتاد که خودش خوب بود اما از نظر بعد مسافت ما را از هم دورتر کرد!! در اوجی از ناامیدی به شکلی خیلی اتفاقی یک تماس تلفنی یکی از آرزوهامان را محقق کرد اما ضمنآن از یکدیگر دورتر هم شدیم!... اما از آن روز که فاصله هامان بیشتر شد آرام و قرار ندارم... غربتی بیش از قبل همه وجودم را گرفته. اما عاشقانگی های خاصی در وجودم ریشه زده است... حقیقتا صحیح است که عشق پر پرواز دارد و همیشه در حال اوج گرفتن است... مدام حس های تازه ای را تجربه می کنیم... مدام پله دیگری بالا می رویم و... با همه وجود اعتقاد دارم حتی غم عشق نیز زیباست و بر پیکره ی تنومند عاشق جوانه های سرزندگی می زند... 

پینوشت: چند روزه میخوام از یکی از اتفاقات به یاد موندنی سفرمون به مشهد بنویسم. دیدار با یکی از دوستای وبلاگ نویسم: مارال. دختری دوست داشتنی و عزیز. دختری روشنفکر و مهربون. بار اول کوهسنگی قرار گذاشتیم و لحظات خوبی با هم داشتیم.من و رامینم ، مارال و رضای مهربونش.. جالبه هر چقدر با مارال گلم بیشتر حرف می زدیم بیشتر از مشابهت هامون متعجب می شدم. یکی دو شب بعد هم مهمون فضای پر عشق و محبت خونه اش شدیم و شرمنده مهمون نوازی مارال و همسر عزیزش. اون شب از قبل کلی با مارال برنامه گذاشته بودیم تا صبح بیدار بمونیم و حرف بزنیم اما من اونقدر خسته بودم که وقتی چند دقیقه ای رفته بودم تو اتاق ، سرمو گذاشته بودم رو چمدونم و خوابم برده بود!!!   وقتی با نوازش رامینم بیدار شدم تازه فهمیدم خوابم برده. دوباره برگشتم به جمعشون اما واقعا دیگه نا نداشتم. آخه تو این سفر انصافا خوابم خیلی کم بود. شبا که تا دیروفت با همسری تو سر و کله هم می زدیم و صبح ها هم باور کنید دقیقا همینطور. من اصولا آدم سحر خیزی هستم. و صبح ها که بیدار میشم باور کنید از شدت اون حس انتظاری که برا با اون بودن دارم نمی تونم تحمل کنم خواب باشه مگه اینکه بخوام برم سر کار یا بدونم روز قبلش کم خوابیده تا بذارم بخوابه. اینه که اونقدر از سر و کولش بالا میرم و شیطنت می کنم و نق می زنم تا بیدار شه. اخر سر هم این منم که موفق میشم و اون ناچار میشه چشای نازشو باز کنه... آه که چقدر دلم برا دیدن چشاش تنگ شده... اشکام ریخت... 

بگذریم. داشتم از مارال گلم می گفتم. خلاصه اینکه این دیدار از خاطره های به یاد موندنیم شد. می دونم که این آشنایی با اون و همسرش مقدمه رفت و آمدها و دوستی های خانوادگی خوبی در آینده خواهد شد. ضمن اینکه من مارال رو به عنوان یه دوست واقعا خوب ، دوست دارم...