روزهای سخت دوری...

روزهای سختی رو میگذرونیم... دلتنگی هام خیلی زیاده... طوریکه گاهی حس می کنم دیگه قدرت تحمل و صبوری ندارم. شب ها با اشک و التماس به خدا می خوابم و صبح به امید یه معجزه! روزمو شروع می کنم. اما ناامید نیستم و می دونم این شرایط به زودی درست میشه. یه حسی بهم میگه یک سال دیگه همه چی درست میشه... رامینم به تازگی کار جدیدی رو شروع کرده و با زرنگی و پشتکاری که داره روز بروز بیشتر پیشرفت می کنه... و من... از صمیم قلب بخاطر همه چی... به خاطر زرنگی و پرتلاش بودنش... به خاطر بزرگ و مهربون بودنش... به خاطر پایداری و محکم بودنش... به خاطر عشق حقیقی و بی منتش... به خاطر همه و همه بهش افتخار می کنم...

آبان رسید... میشه گفت به نوعی برای ما آبان مهمترین ماه زندگیمونه. چون 19 آبان سالروز آشناییمونه. درست غروب 19 آبان بود که هر دو در اوجی از دل گرفتگی و تنهایی با آشنا شدیم. اون شب در حالیکه هنوز هیچی بین ما نبود تو دفتر خاطراتم از اون نوشتم. نوشتم: نمی دونستم هنوز هم تو دنیا آدم هایی هستند که شادی و روحیه داشتن دیگران براشون مهمه... البته خیلی جالب بود که دو سال بعد زمانیکه داشتم دفترمو مرور میکردم اتفاقی اون خاطره رو دیدم . یعنی اصلا یادم نبوده یه زمانی توی خاطرات اون روزهام از رامین هم نوشتم. آخه چون بینمون چیزی نبود یا در واقع من هنوز از عشق اون بی خبر بودم اون اتفاقات و برخوردها برام طبیعی بود اما به چشم یه انسان بزرگ و قابل بهش نگاه می کردم. شاید توی پست بعد از ماجرای اون روز براتون چیزهایی گفتم.

یه سوپرایز هم برا رامینمدارم اما چون میاد و وبلاگ رو می خونه الان نمیگم. باشه وقتی سوپرایز شد برا شما هم میگم.

برامون خیلی دعا کنید. می دونم که خیلی هاتون به نوعی درکمون می کنید... 

+ زندگی با عشق چقدر زیباست. همیشه بهش فکر می کنم. درسته که از عشقم دورم و خیلی وقت ها از دلتنگی کلی هم اشک می ریزم. اما زندگیم زیبایی خاصی داره. از همه چی راضیم. همه چی برام جالب و قشنگه. با همه وجود احساس خوشبختی می کنم. خدایا به خاطر اینکه نذاشتی زندگیم بی عشق باشه ازت ممنونم...