۱۹ آبان - سالروز آشناییمون ،یک غروب پاییزی که صبح بهار عشقمون شد

جعبه ی دفتر خاطرات اون روزهامو از ته کمدم با کلی سختی از زیر وسایلم میکشم بیرون. روی جلدش نوشتم : "یادداشت های غزیبانه". آخه این دفتر مال اون روزها بود که واقعا تنها بودم. اون روزها که فکر می کردم هیچکس تو دنیا مثل من نیست و مثل من به دنیا نگاه نمی کنه. اون روزها که فشار درس ها هم توام شده بود و دیگه واقعا بریده بودم... صفحاتشو ورق می زنم. بعضی صفحات خیسند... خیس اشک هایی که نیمه شب ها تو خوابگاه ، پشت پرده ی تختم به یاد تنهایی هام می ریختم... توی خیلی از صفحات این شعر سهراب رو نوشتم: "تنها باش و سر به زیر و سخت..." . توی یه صفحه دیگه یه شعر طولانی از غرور و تنهایی گفتم... کلا اون روزها در عین تنهایی و احساس سرشارم دختر سرکشی بودم و نمی دونم چرا توی تمام خاطراتم هم اینو ثبت کردم!... اون روزها پسرهای زیادی به خیال خودشون بهم علاقه مند بودن. اما نمی دونم چرا نمیخواستم بذارم راحت کسی به دستم بیاره. نمیخواستم بدون جوونه زدن ریشه های یه عشق  خاص و حقیقی تو وجودم ، دست کسیو بگیرم... شاید این ها هم نبود. شاید می خواستم بذارم ببینم قسمت من کدوم ثانیه ی گذر اون روزهاست... توی صفحه ی ۱۷/۸/۸۴ دفتر خاطراتم از تنهایی ها و خاطرات دخترانه ام گفتم. توی صفحه ی ۱۸/۸/۸۴ در دو خط از یه اتفاق و یه آشنایی جدید با یه پسر بنام رامین حرف گفتم. اما خیلی طبیعی. فقط از شغلش گفتم و اینکه اونم مثل من شعر میگه . اون روز همه چی خیلی معمولی و طبیعی بود. مثل همه ی روزهای دیگه ، شب فقط به تنهایی ها و درس هام فکر می کردم. تا اینکه دفتر رو ورق می زنم و میرسم به صفحه ی ۱۹/۸/۸۴. تو این صفحه نوشتم : "دوباره همون پسر دیروزو دیدم. آدم با شخصیت و جالبیه. کلی با هم در مورد شعر بحث کردیم. اونم خیلی محترمانه و متین. اصلا هم مسخره بازی و اینا تو بحثمون نبود!!"(اینو از اون جهت نوشتم که اون روزها یادمه توی اکثر بحث های شعری انفرادیمون در حاشیه ی شب شعرها و همایش هامون همیشه بحث به یه سری مسخره بازی ها و شوخی ها و برنامه ریزی ها برای شب شعرهای بعدی می کشید. البته شخص من هیچوقت در این بحث های انفرادی شرکت نمی کردم. حداقلش به این دلیل که دانشجوی خوابگاه مهندسی بودم و شب شعرها تو تالار دانشکده علوم برگزار می شد. بنابراین باید سریع خودمو می رسوندم به سرویس و خوابگاه ) . اون روز ۱۹/۸/۸۴ من خیلی تنها و دل گرفته بودم. بین حرف هام اشاره ای به این موضوع کردم و اون خیلی سعی کرد شادم کنه. اونم به شکلی عجیب و جالب که یادمه اون شب در ادامه ی دفترم نوشتم : برام جالب بود. فکر نمی کردم هنوز هم آدم هایی تو دنیا باشن که شادی و نشاط سایرین براشون مهم باشه و بدون هیچ چشم داشتی برای روحیه دادن بهشون تلاش کنن. اون روز هم به شب رسید و طبق روال همیشگی خودم که به هیچ آشنایی ای فکر نمی کردم ، اون جریان رو هم ساده پشت سر گذاشتم. روز ۲۰/۸/۸۴ توی دفترم دوباره از تنهایی هام گفتم و اینکه چقدر از شرایط فعلیم ناراضیم و اشاره کردم که چقدر دلم میخواد یه زندگی تازه و پر از عشق رو شروع کنم. به درگاه خدا کلی اشک ریخته بودم. و غافل از اینکه روز قبلش زمانی در خاطره های من روزی ماندگار خواهد شد... غافل از اینکه کسی از اون شب با عشقی خدایی عاشقم شده بود... 

+ اون روزها مغرورانه می گفتم امکان نداره من یه روز اگه یکیو دوست داشته باشم برم بهش پیشنهاد بدم. یه پسر باید ناز منو بکشه و غرورشو بذاره زیر پا . اما امروز اعتراف می کنم که اگه  اون روزها میدونستم پسری مثل تو هم هست ، خودم پا پیش میذاشتم و بهت ابراز علاقه می کردم!!!! رامین تو برای من یه اسطوره ی به تمام معنایی. هر لحظه و هر ثانیه ی این عشق برام تازگی داشتی و قله ای جدید در سرزمین مردونگیت کشف کردم. هر لحظه منو غرق در عشق می کنی. هر لحظه غافلگیر احساس پاکت میشم . ضمن تدبیر و مردونگیت باهام به گونه ا ی برخورد کردی که من روی تو به عنوان یه دوست خوب هم حساب می کنم و برای مشکلات و تصمیم گیری هام اولین و مهمترین مشاورم هستی . تو بهم غرور می دی. اونقدر تو اجتماع و بخصوص بین اطرافیان و فامیل خودت منو بالا می بری که باعث حسادت می شم. تو یه مرد واقعی هستی که درک کردی و خوب بلدی راه مردونگی رو... و شاید برای همینه که تونستی دل من سرکش رو بدست بیاری و یه عمر خالصانه مال خودت کنی...

+ قرار بود امروز پیش هم باشیم. اما بخاطر یه سری شرایط من ، و اون دوتایی تصمیم گرفتیم چند روز دیگه صبوری کنیم تا هر دو به شرایط ساکن و مهیایی برسیم وبا خیال راحت شریک لحظه های عاشقانه ی هم باشیم. خیلی سخته باور کنید... خیلی...

+ اون سوپرایزی که توی یکی دو پست قبل ازش حرف زدم رو نتونستم عملی کنم. میخواستم براش یه کادو پست کنم. اما به دلایلی نشد. امروز صبح که تلفن زد دست پیش گرفت و گفت یه هدیه به مناسبت این روز پیش من داری . منم از ذوقم یه دفعه برداشتم گفتم منم هم!!! و به این ترتیب لو دادم! البته منم بهش زیاد هدیه میدم اما اون بیشتر. و تقریبا به هر بهانه ای منو شرمنده ی مهربونی و عشقش می کنه...

عاشقانه دوستت دارم بهارنارنج من...