ساده میگم. سلام خدا!

سلام خدا. بازم منم. همون دیوونه ی همیشگی. سلام خدا. بازم منم. می بینی که دست بر نمی دارم. تو همیشه هستی. این منم که گاهی در چرخش به دورت از مدار تو منحرف میشم. داره روزهای مهمی از راه میاد. می خوام خودمو بین ادمای خوب پنهون کنم تا شاید به واسطه ی اونا به منم توجه کنی. با دست های خالیم میام اما دستامو پر کن از لطفت... خدا من آدمم! بهتر از اینم نمیشم. هر چند سعی می کنم! اما تو تنهام نذار. تنهامون نذار... به حرمت اونا که خیلی برات عزیزن دستامونو بگیر. خدا تو اگه بخوای که کاری نداره اخه! خدا جون؟ یه کاری کن تاسوعا عاشورا با ذهن راحت برای مولامون عزاداری کنیم. خب؟  

نذر می کنم اگه... دو تا سنگ* بخریم برای حرم اما حسین(ع)... 

* نمی دونم می دونید یا نه اما هر چندوقت یه بار کاروان هایی از ایران برای بازسازی عتبات عالیات میرن. از ایران مصالح می برن. من یه سری کامیون هاشونو که بین بدرقه ی مردم از شهر خارج میشدن دیدم. مثلا یه کامیون آجر. یه کامیون سنگ نما . چشم های اشک بار. دل های عاشق... قلب های شکسته... حتی من اینجا یه ساختمونی به نام ستاد بازسازی عتبات عالیات دیدم. پارسال تو حسینیه ها میگفتن شما می تونید یه سنگ به نام خودتون بخرین و با کاروان های ما بفرستین برای حرم امام حسین. حالا منم امسال می خوام نذرم این باشه... الان که دارم می نویسم چشام بارونیه...   

پینوشت :  

۱- دل گرفتگی پست قبل به دلیل همون دوری های همیشگی بود و البته حاجتی که از خدا خواستم اما شاید صلاح نبود که اجابت نکرد...  

۲- من از دوری عشقم زیاد گله کردم. اما هرگز ناشکری نکردم. همیشه فقط دعا کردم و توکل به خدا. من تو اوج دوری و غم عشق باز هم معتقدم منشا عشق خداست و هرچی پیش بیاره خواست خداست...

و حرف آخر باز هم اینکه: 

دنیا دنیا عاشقم...