با تو پرنده می شوم....

ماه من... سپیده ی آرزوهای من... شرقی ترین خاطره ی غروب هایم... زنده ام و زنده است خواستن تو. کما اینکه حتی اگر بمیرم در گور نیز نام تو را فریاد خواهم زد... پیوند تو با قلب و روح من چیزی فراتر از یک وجود زمینی است. من تو را از آسمان هدیه گرفته ام و به آسمان رسیدنم تازه ابتدای عاشقانگی من است... با تو و عشق تو هر روز جوان تر از دیروزم... راستی... گفته بودم همه ی غصه های دیروز را در آتش عشقت به خاکستر تبدیل کرده ام و به باد سپرده ام تا ببرد و در دورترین بیابان ها مدفون کند؟ غصه ی آدمک هایی که تمام توان خود را به کار گرفتند تا دست های من و تو به هم نرسد... وقتی تو را دارم... وقتی دیگر هیچ قانون و قاعده ای نمی تواند ما را از هم بگیرد دیگر کجا جایی برای آن غم ها می ماند؟ از آن روزهای سخت تنها دلدادگی ها و عاشقانگی هامان برایم مانده است و تا زنده ام حنای ادمک ها رنگی ندارد... تا زنده ام یادم می ماند کلاغ ها فقط گرد مترسک ها می چرخند. چون حماقت این نقاب های پوشالی را در یافته اند... 

بگذریم... باز در گذر این روزهای تلخ دوری ، عطر غبار پیراهنت به مشام می رسد... چهار روز دیگر مانده تا دیدار دوباره ی چشم هایت... هر روز پرده های اتاقم را برای دعوت از آفتاب و تغییر هوای اتاقم جمع می کنم و پرده های دلم را جمع تر... دوباره می آیی و عطر حضورت در مشام ذره ذره ی لحظاتم نفوذ می کند. و به ذرات سپرده ام عطرت را در خود نگه دارند تا به وقت نبودت... دوباره می آیی و طلوع هر روزم با چشمان تو آغاز می شود... دوباره می آیی و من میان آغوشت پرنده می شوم...