چند دقیقه پس از خداحافظی ای دوباره...

دست هایم را که فشرد قلب و روحم در سخت ترین ثانیه های زندگی قرار گرفت. مرا میان آغوشش گرفت ، اشک هایم را با سرانگشتان مهربانش گرفت و باز در گوشم قصه ی مهربانی را زمزمه کرد. دیوانه شدم و باز میان ابهام قانون های زندگی ها حیران ماندم... اشک هایش را که از چشم هایش میگرفتم عمیق ترین دردهای هستی مرا در خود کشیدند و وقتی جاده او را با خود برد تمام غرور و سرکشی ام فدای یک نگاه دیگر او شد... و زانو زدم روی تن داغ جاده... التماس کردم... خود را گم کردم و تمنای با او بودن را با ناله فریاد زدم... باور کنید همه ی وجود خود را برای با او رفتن گرو گذاشتم اما "نشد"... جاده که او را با خود برد ، من هم رفتم. با همه ی دردهای غریب درونم. من هم رفتم. با تمام درماندگی ها و تنهایی هایم. وارد اتاقم که شدم همه چیز بوی او را میداد. انگار میان بزرگ ترین اتفاق روزگار تنها مانده بودم. انگار دردناک ترین ثانیه های زمانه مرا در خود کشیده بودند... یادگار حضورش روی تمام اشیای اتاقم مانده بود... روی رختخوابی که پر از عطر حضور پاک و مهربانش بود نشستم. گوشواره هایم روی میز کنار اتاق می گریستند! گل سرهایم. جوراب های صورتی ام. جانمازم... 

 لب تاپ را روی روی زانوانم گذاشتم و این صفحه را باز کردم. موبایل را برداشتم و این اس ام اس را برایش فرستادم: "انگار باز هم عاشق تر شده ام"... و دوباره تکرار غریبانه ی اشک ها و بی قراری ها... یعنی خدا دلش نمی سوزد؟؟!!!  

 

این اولین ولنتاین در حادثه ی دلدادگی ما بود که کنار هم بودیم. سفری یک روزه داشتیم به شهر خاطره های غریبمان. جایی که قصه ی این عشق از انجا شروع شد. با گوشه گوشه ی شهر آن خاطرات را دوباره زنده کردیم. حتی وقتی پشت میز همان کافی شاپ نشستیم و انگشتانش را به روی دستانم کشید دوباره پر شدم از حس همان پرواز... نگاه هایش ، دستان مهربانش، لبخندهایش ، اشک هایش ، چقدر تازه بودند... انگار دوباره همان دخترک پاک بودم که در گذر حوادث عاشق می شدم. انگار واقعا "شیش سالَم" بود!! (6 سال) ولی بنازم قدرت خدا رو... اون روزها کجا فکرشو میکردم پسری که الان روبروم نشسته و از حول یادش رفته بالای نی نوشیدنیش رو تا بزنه یه روز ...بسم الله... "همسرم" خواهد شد؟ کجا فکرشو میکردم این عشق یه روز به وصال خواهد رسید؟ کجا فکرشو می کردم چند سال بعد در چنین روزی با یه نسبت آسمونی کنار هم خواهیم بود؟ کجا فکرشو میکردم اون دختر و پسر دانشجوی عاشق اون روزها به دو ادم موفق امروز تبدیل خواهند شد؟ کجا فکرش رو می کردم؟؟؟ راستی اون روزها در قرارهای پنهانیمون همیشه از مامور های ارشاد می ترسیدم. اما دیروز وقتی حس کردم با یکیشون روبرو شدم با غرور منتظر بودم فقط بیاد و ازمون بپرسه "شما با هم چه نسبتی دارین؟"!! . انگار اونقدر درد های ریز و درشت  از اون روزها در سینه ام مونده که امروز باید غرورم رو به خیلی ها نشون بدم...  جالبه که با گذشت یک سال از این پیوند خدایی هنوز هم همون حیاها و خجالت های دخترانه رو داشتم. هنوز هم...!!!  

پینوشت: نمیدونم چرا یکی از دعاهایی که در لحظه های دل شکستگی و غربتم میکنم ، دعا برای اون هایی هست که پس از سختی های زیاد به هم رسیدند و الان تمام لحظه ها رو کنار همند... زیر یک سقف... حتی اگه کوهی از مشکلات داشته باشند... 

و حرف آخر اینکه :  

از تفسیر ، تحلیل و شناخت عشق واقعا درمونده ام...  

اضافه شده در ساعت ۱۸:۰۵ : در حیرتم از این آدمک های نامرد و نادان!!! دلم شکسته. زخم خورده ام. زخمی ام. درد میکشم. از دوست نماهای نامردی که برای التیام زخم های خودشون عادت کردن به دیگران خنجر بزنند. اشک تو چشامه. دلم شکسته. دلم شکسته. قبلا هم یه بار آهم دامنشو گرفته. اما این بار مصمم تر از قبل برای رشد و بالیدن این عشق و موفقیت های بیشتر تلاش می کنم. بیشتر از این اوج خواهم گرفت. خونم به جوش اومده و جوشش این خون اون ها رو در خود غرق خواهد کرد...