لبریزم...

آنقدر لبریز شده ام که سقف طاقتم شکافته است! باران دلتنگی در خانه ام رسوخ کرده است... میان دریای اشک هایم غرق خواهم شد!... نمیدانم چند روز است چه می شود مرا . انقدر باریده ام و نالیده ام که خودم برای خودم نگرانم! دیگر واقعا هیچ چیز دست من نیست. بیش از آنکه فکر کنید بی طاقت شده ام... آنقدر که حتی گاهی به فکر نجات از زنده بودن میگردم!!!...

اسیر شده ام... میان حجم عظیمی از تضادها. هیچ راهی مرا به نور نمی رساند. هیچ راهی نیست. چشم های مهربانش را به چشمانم می دوزد ، نوازشم میکند و وعده ی دیدار دوباره میدهد. به خداوندی خدایی که این عشق را به ما هدیه کرد من دیگر نمی توانم... به مقدس ترین ها قسم نمی توانم. به پاک ترین آیه ها قسم نمی توانم...  

افیونی کو که آرام گیرم؟!!!!... 

|| کمکم کنید. بگید چطور آروم شم؟ باور کنید دارم به خودم ضربه می زنم. دارم روحمو داغون میکنم. تا حالا اینطور نبودم. الان یک هفته است خیلی حالم بده... 

بعدا نوشت: اینجا رو بخونید. حقیقت تکان دهنده ای از قصه ی یک عشق رو بیان میکنه...