خدا ، ماه ، من و تو

برگ دیگری است از دفتر نیمه شب های غریب و تنهای من... کنار پنجره دراز کشیده ام... نگاهم با ماه از دردهایی می گوید که جز خدا ، ماه ، من و تو کس دیگری نمی تواند حتی گوشه ای از آن را درک کند. زمزمه ی محزونی جای همه ی لالایی هایی که از خاطرم رفته را پر می کند _ کودکی ام را به دنیای مدرن فروخته ام!... _  باران چشم هایم بی مهابا می بارد...

رامین؟ هیچ کس منو نمی فهمه... رامین اینا اصلا نمی تونن بفهمن من دارم از چی غصه میخورم. اینا هنوزم دارن سعی میکنن احساسات منو در سنگ ها و آجرها و سقف ها جای بدن...  

محبوب من؟ جز تو که می تواند بفهمد چه چیز آزارم میدهد؟ چه کسی می تواند چنان دقیق و سریع حتی جزئی ترین افکار مرا بخواند که همیشه با خود فکر کنم چه رازی در این مساله نهفته است؟ 

حالا ماه پشت ابرها پنهان شده است. شاید در گوش ستاره ها از من و این شب ها و این غربت خیس می گوید... 

عجیب با دنیا غریبی می کنم. دنیایی که از لحظه ی پذیرفتن من در بطن خویش مرا آماج کینه ورزی هایش قرار داده است. تو که آمدی حس کردم دنیا به پایم افتاده است. تو که آمدی شعله ی فانوس های ایوان ذهنم جان گرفتند. اما دنیا هنوز از پا ننشسته است رامین. هنوز دشنه هایی به تن خسته ام می زند و ... 

نیمه شب غریبیست. باز منم و یک اتاق تاریک و خلوتی بارانی. باز منم و ترس از اینهمه تفاوت...

و آنقدر می نویسم و می نویسم تا خواب بر چشم هایم غالب شود و شبیخون این واگویه های غریب در من آرام گیرد. هر چند تا صبح کابوس ها تنهایم نمی گذارند...