آبان

و آبان از راه رسید... ماهی که تقدیر من و تو در آن رقم خورد. یک ماه تنهای پاییزی... برگ ها که غریبانه قصه ی تنهایی میخواندند... غروب های ساکت و نارنجی... پیاده روهای نمناک... 

یک اتفاق بود... به همین سادگی! اما همین اتفاق ساده تمام گذشته ی تنها و تلخ مرا در خود بلعید و حال و آینده ای زیبا برایم آفرید... و تو آمدی...  

آن شب پنجره های قلبم از احساسی گفتند که بلافاصله محکوم به سکوت و فراموشی شد! مبادا عاشق شوم! غافل از اینکه تو همان شب عاشق شدی... غافل از اینکه از آن شب فرشته ها در دفتر تقدیر من عشق را کلید زدند! غافل از اینکه این رامین همان مردی است که اول و آخرین عشق زندگی من خواهد شد... غافل از آنکه در پس این اتفاق ساده چه ماجرای بزرگی نهفته است و چه سال ها که صرف وصال این عشق خواهند شد... غافل از اینکه خود نیز همان شب عاشق شدم...

از آن شب به بعد گاه و بیگاه بین دوستانم از تو سخن میگفتم. اما قلبم را محکم در چنگ میفشردم. قرار نبود هیچ وقت عاشق شوم!!! و ماه ها گذشت و من که گاهی با خود می اندیشیدم "کاش عاشقم باشد..." ... 

و بهار که آمد پرده از راز دل برداشتی و دانستم اینهمه وقت معشوقه ای بوده ام در دست باد!!...  

خدایا باز هم... باز هم... باز هم هزاران بار تو را بر تقدیر زیبایم شکر... 

 

زمان که می گذرد دلتنگ تر می شوم... این روزها حال کسی را دارم که میان یک بیابان به سمت درختی می دود و زمین میخورد و اشک میریزد و باز هم می دود... بیا دست هایم را بگیر رامین...

این روزها پر از حس های خوب هم هستم... دوباره همه چیز خودش درست میشود! دوباره خدا هست... 

همه چیز را رها میکنم... همه چیز... بودن در کنار تو به همه چیز می ارزد...