بزن روزگار! باز هم میخواهمش!...

میخواهمت و جان در گرو خواستنت به میان گذاشته ام... وهر روز که در این عشق خورشیدش غروب میکند، در عشق من طلوعی دگرباره اتفاق می افتد...
محبوب مهربان من! سال ها می گذرد و طوفان ها با تمام هیبتشان... رعدها با تمام غرش هایشان... کوه ها با همه ی سختیشان... هرگز... هرگز... نتوانسته اند ذره ای من و تو را از هم دور کنند... هر روز عاشق تر از دیروزیم و هر شب با آرامش خیال یکدیگر چشم می بندیم. حالا چه فرقی میکند که ما هزار کیلومتر از یکدگر دوریم؟!(!)  

خدا ما را به سخت ترین آزمایشاتش سنجید و می سنجد! و البته آنکه سربلند است من و توییم که دست هامان حتی برای یک لحظه از هم جدا نشد... 

هنوز از شرار آن لحظات روحانی میسوزم... هنوز دست هایت به همان گرمیست... هنوز در نگاهت میتوان خدا را دید... هنوز عاشقم... هنوز عاشقی...
بچرخ روزگار...بچرخ و هر چه عداوت داری بر سر ما بریز!...تمام مترسک هایت رابکار بگیر... ما باز هم روز به روز عاشق تر میشویم... 

وقتی عاشقی همیشه راهی برای وصال هست... "آخر خط جاده های خسته بگو چقدر راه نرفته مونده؟"...  

پس مثل همه ی روزهای زیبای این عشق... ساده دست هایت را می گیرم و به اندازه ی تمام لحظات این سال ها عشق را به آستان مقدس چشم هایت تقدیم می کنم...  

+ بی گمان عشق راز بزرگیست! وقتی در اوج ناامیدی به تو شوق زندگی می دهد. وقتی احساس میکنی اگر دنیا را بر سرت خراب کنند باز هم او را میخواهی... وقتی اسیر در چنگ مشکلات حتی یک لحظه از انتخابت پشیمان نمی شوی... وقتی چنان در خنده های دلدارت غرق میشوی که یادت میرود دکتر ز چه انسان نامردی است! 

وقتی قلبت در هر شرایطی فریاد می زند: "یا تو یا هیچکس دیگه!"